بازگشایی مدارس؛ آری یا خیر؟

0 1 زمان تقریبی مطالعه 2 دقیقه

سه‌شنبه ۲۸ مرداد ۱۳۹۹ – ۱۶:۳۸ بازگشایی مدارس؛ آری یا خیر؟

لازم است زندگی کردن با کرونا را یاد بگیریم، دستورالعمل‌های بهداشتی را رعایت کنیم و در عین حال کار و زندگی را تعطیل نکنیم و گرنه بیماری‌های روحی و روانی فراوانی را چون اضطراب، افسردگی، وسواس و اندوه را به دوش خواهیم کشید.

خبرگزاری فارس ـ گروه آموزش و پرورش: حسین میرزایی نماینده مجلس و عضو کمیسیون فرهنگی و کمیسیون اصل 90 در یادداشتی نوشت: با توجه به مصیبت کرونا تصمیم در خصوص بازگشایی مدارس یک تصمیم راهبردی است که لازم است مسؤولین با یک نگاه همه بعدی و 360 درجه‌ای تصمیم حکیمانه‌ای را رقم بزنند چرا که تصمیم نادرست، حوادث بسیار زیان باری را در پی خواهد داشت.

در عین حال توجه داریم که مسؤولین امر در مقام تصمیم‌گیری بین خوب و خوب‌تر، یا خوب و بد نیستند بلکه مجبورند بین بد و بدتر یکی را انتخاب کنند و باید به آنها کمک کرد تا بد و بدتر را درست تشخیص دهند.

پیش روی مسؤولین سه گزینه اصلی وجود دارد:

گزینه اول: بسته بودن مدارس در فضای حقیقی و آموزش در فضای مجازی

گزینه دوم: باز بودن مدارس در فضای حقیقی و آموزش در فضای حقیقی

گزینه سوم: حالتی بینابین از باز و بسته بودن و آموزش در فضای حقیقی و مجازی

اما محاسن و معایب گزینه اول:

بسته بودن مدارس در فضای حقیقی این فایده را دارد که کمک خوبی در شکسته شدن چرخه انتقال ویروس کرونا خواهد کرد و در پی آن مضرات گرفتار شدن خانواده به بیماری کرونا را به طور نسبی جلوگیری خواهد کرد. اما در عین حال معایبی هم دارد.

1.کیفیت آموزش در فضای مجازی بسیار پایین‌تر از فضای حقیقی است.

2.در فضای مجازی تأثیر تربیتی معلمین و مدارس به شدت کاهش می‌یابد.

3.به فراگیری مهارت‌های اجتماعی دانش‌آموزان ضربه‌های بزرگی زده می‌شود.

4.ساعات بیکاری دانش‌آموزان به شدت افزایش می‌یابد و نوجوان و جوان بیکار با آفت‌های روحی-روانی و اخلاقی و تربیتی بسیاری دست به گریبان خواهد شد.

5.برای تهیه گوشی همراه مناسب برای دانش آموزان و با این شرایط دشوار اقتصادی، هزینه‌های سنگین و برای بسیاری از خانواده‌ها غیرممکن به مردم تحمیل می‌شود.

6.هزینه‌های اینترنت – به خصوص با گران شدن بهای آن- در طول سال تحصیلی بار مضاعفی است بر دوش خانواده‌ها.

7.دسترسی به اینترنت در مناطق مختلف کشور عادلانه نیست و مردم کمتر برخوردار از این تبعیض رنج خواهند برد.

8.حضور دائمی فرزندان و دانش‌آموزان در محیط منزل و مشکلات متعدد خانوادگی.

9.ضربه خوردن مدارس غیردولتی و اضافه شدن تعداد زیادی به بیکاران جامعه.

10.امکان نظارت جدی بر کیفیت آموزش و پرورش مدارس تا حد زیادی از بین خواهد رفت.

اگر مسؤولین گزینه دوم را انتخاب کنند یعنی باز بودن مدارس در فضای حقیقی و آموزش در فضای حقیقی را، حسن گزینه اول به عیب و عیوب آن به محاسن تبدیل خواهد شد اما انتخاب گزینه سوم در بدو امر عاقلانه و مدبرانه به نظر می رسد ولی اگر کمی مدقانه به آن بنگریم خواهیم دید که در عمل به یکی از دو گزینه اول منجر خواهد شد. چرا که امکان تقسیم کار مدارس به حقیقی و مجازی و آن هم به طور مساوی و پنجاه، پنجاه وجود ندارد و در عمل یک طرف بر طرف دیگر غلبه خواهد کرد.

با این حساب به نظر می رسد گزینه بازگشایی مدارس به صورت حقیقی گزینه مطلوب باشد و از فضای مجازی نیز مانند شرایط پیش از کرونا یک سیاست شکست خورده است و ممکن است از جهت بهداشتی کارآمد باشد اما از جهات دیگر مانند اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، روحی-روانی،خانوادگی و… ناکارآمد بلکه زیان بار است.

لازم است زندگی کردن با کرونا را یاد بگیریم، دستورالعمل‌های بهداشتی را رعایت کنیم و در عین حال کار و زندگی را تعطیل نکنیم و گرنه بیماری‌های روحی و روانی فراوانی را چون اضطراب، افسردگی، وسواس، اندوه و… را به دوش خواهیم کشید.

همچنین، تجربه برگزاری کنکور، به کار افتادن بسیاری از کسب و کارها، اتوبوس‌ها، هواپیماها، رستوران‌ها، هتل‌ها، بازارها، مراکز صنعتی و تجاری، ادارات، دادگاه‌ها و… نشان از آن است که می‌توان با کرونا زندگی کرد و از این پس سیاست‌های تبعیض‌آمیز و گزینشی اعمال محدودیت‌ها، سیاست‌های نادرستی خواهند بود.

انتهای پیام/