بخشی از خطبه شماره ۹۷ حضرت امیرالمومنین علی علیه السلام با موضوع " اصحاب خود و رسول خدا " که به ترجمه مرحوم دشتی نگارش شده است.
مشرق_ حضرت امیرالمومنین علیه السلام پس از جنگ نهروان در نکوهش لشکریان خود در سال ۳۷.هجری، که برای نبرد نهایی با معاویه سستی می ورزیدند ایراد کردند.
من اصحاب محمد (صلّی اللّه علیه و آله و سلّم ) را دیدم، اما هیچ کدام از شما را همانند آنان نمی نگرم، آنها صبح می کردند در حالی که موهای ژولیده و چهره های غبار آلوده داشتند، شب را تا صبح در حال سجده و قیام به عبادت می گذراندند، و پیشانی و گونه های صورت را در پیشگاه خدا بر خاک می ساییدند، با یاد معاد چنان نا آرام بودند گویا بر روی آتش ایستاده اند. بر پیشانی آنها از سجده های طولانی پینه بسته بود (چون پینه زانوهای بزها) اگر نام خدا برده می شد چنان می گریستند که گریبان های آنان تر می شد. و چون درخت در روز تند باد می لرزیدند، از کیفری که از آن بیم داشتند، یا برای پاداشی که به آن امیدوار بودند.
